Dünyamızın en kuzeylerinde küçük bir adada doğup büyümüş (şimdi yaklaşık 154 kişi yaşıyormuş adada), istanbul'da sahnede çıplak ayak çıkıveren, saçları karmakarışık beyaz mı sarı mı bir çocuk.
Pål Moddi Knutsen.
Çocuk samimiyetindeki sesiyle söylediği aşk şarkıları ve çikolatalı pasta karşılığında arkadaşlarına hediye ettiği daha nice parçalar... Daha 17 yaşındayken yazıp kısık sesle gerçekleri bağırdığı "dont dream when you cant make it real", kirlenen denizlerimizi sahiplendiği "take all your fluid words, kiss me farewell", mental rahatsızlığı olan bir arkadaşını sudan korkmaması için cesaretlendirdiği "fast as you can run to the water" (şarkı pek işe yaramamış gerçi ama arkadaşı ilaçları bırakıp webden bir erkek arkadaş bulmuş kendine, iyiymiş şimdi)....
Biz fazla sessiz Salon dinleyicilerinin sessizliğini entellektüelliğimize bağladıktan yaklaşık iki şarkı sonra kendisinin fizik ve sosyoloji okumuş olduğunu öğrendik - nükleer silahlar konusunda da pek heyecanlı!
Haliyle okumuş adamın hali bir başka oluyor. Önce Platon'dan bahsetti - Platon dünyada yaşayabilecek maksimum kişi sayısını 540 (5400 de olabilir emin olamadım şu an ama hala pek çekici bir tahmin değil) olarak hesaplamış zamanında. Sonra da durmadan kalabalıklaşan dünyamız için poor Platon'u düşünerek yazdığı şarkıyı çaldı bize Moddi, lullabylardan bir demet.
Böyle her şarkıdan önce muhabbete girip arka planları anlatması epey güzeldi, normalden fazla etkilenebildik böylece şarkılarından, kendisini de iyice sevdik. Zaten "siz istediğiniz kadar buradayım ben konserden sonra da, bunun için geldim ki" diyen birini sevelim bence, hatta alıp bağrımıza bile basabiliriz.
Artık Moddi'yi dinlerken hep bu muhabbetler belirecek aklımızda ve yüzümüzde bir gülümseme.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder